Cezary Michalski: De rest is Boedapest in Warschau - uitleg over wat er speelt

[Pieszyce]

Cezary Michalski: De rest is Boedapest in Warschau - uitleg over wat er speelt
02.05.2021 at 21:29:20



Cezary Michalski: De rest is Boedapest in Warschau

Door Cezary Michalski
30 april  2021

Czarzasty, Zandberg en Biedroń deden er alles aan om het democratische Polen volledig weerloos te maken in het licht van de autoritaire plannen van Kaczyński.
Hun gedrag bevestigt eens te meer dat het belangrijkste conflict dat Polen vandaag verdeelt, geen geschil is tussen links en rechts, maar een geschil tussen het
democratisch centrum en het anti-liberale populisme - schrijft Cezary Michalski.

De linkervleugel van de Sejm gooide Kaczyński een reddingsboei toe. Een goed gewatteerde, gevoerd met bont, met drankhouders. Czarzasty deed het uit cynisme,
Zandberg uit ideologische overwegingen, Biedroń uit politieke domheid. De oppositie had PiS er samen toe kunnen dwingen het gezamenlijk in de Senaat voorbereide
wetsontwerp inzake het Agentschap voor cohesie en ontwikkeling aan te nemen. Op die manier hadden zij ten minste een minimale institutionele en juridische garantie
kunnen bieden dat de EU-miljarden alle Polen in billijke mate zouden bereiken. Aan alle lokale overheden, aan alle ondernemers, aan alle NGO's, en niet alleen aan
de familieleden van Obajtek, aan de vrienden van Chernek, aan de klonen van Ordo Iuris, aan de mensen van Rydzyk.

Dankzij de beslissing van Czarzasty, Zandberg en Biedroń zal het anders zijn. Kaczyński krijgt
de grootste verkiezingskas voor zijn partij in de geschiedenis. En hij zal zich de macht in Polen
 voor de volgende termijn kopen.

Met gigantische fondsen uit de toekomstige EU-begroting en het Europees Wederopbouwfonds wil PiS in Polen een systeem opbouwen - politiek, sociaal, eigen - dat
 onmogelijk omvergeworpen kan worden. En de "nieuwe elites" van de PiS zullen in die mate worden verankerd dat zij de enige beslissende speler worden in de Poolse
 economie, politiek, in het leven van hun beroepskringen en lokale gemeenschappen. Interessant is dat Jaroslaw Kaczynski bij het verdelen en innen van EU-geld ook
coalitiepartners van Solidarna Polska en Gowin's Agreement wil bespelen en marginaliseren, die consequent worden weggeduwd van projecten en gebieden waar
EU-geld zal worden besteed.

Kaczynski had gehinderd kunnen worden in deze plannen. Het was voldoende (ja, ik weet dat het niet gemakkelijk was) om hem te dwingen ten minste enkele van de
 institutionele en wettelijke voorwaarden van de oppositie te aanvaarden. Waaronder de twee belangrijkste: aanvaarding van het wetsvoorstel over het Cohesie- en
Ontwikkelingsagentschap, dat door de oppositie in de Senaat is voorbereid en naar de Sejm is gestuurd, en de toetreding van Polen tot het Europees Openbaar
Ministerie, dat misbruiken bij de besteding van EU-middelen vervolgt.

Deze tweede voorwaarde was gebaseerd op de gerechtvaardigde vrees dat de Europese Commissie of de Raad van de EU om ad hoc politieke redenen een oogje
zouden toeknijpen voor onregelmatigheden bij de besteding van EU-gelden door de partij Wet en Rechtvaardigheid. Zodat Polen en Hongarije de zo snel mogelijke
besteding van het gigantische geld uit het Wederopbouwfonds door de meest noodlijdende landen van de eurozone - Frankrijk, Spanje en Italië -
niet in de weg zouden staan.

Als niet over de ratificatie van het Wederopbouwfonds zou worden gestemd zonder aan de
voorwaarden van de oppositie te voldoen, had Kaczynski de macht kunnen verliezen.

En laat het EU-geld besteden door een nieuwe regering die na vervroegde verkiezingen wordt gevormd of door een technische regering die nog in dit parlement zit.
Kaczyński had niet de stemmen om de ratificatie op zijn eigen voorwaarden uit te voeren. Zelfs Ziobro en Gowin wisten dat als zij nu niet tegen hem in opstand
 kwamen, zij spoedig door hem zouden worden afgeslacht. In het geval van Ziobro ging het niet om de Unie, maar om zijn eigen hachje. In het geval van Gowin
 ging het om zijn eigen hachje en het behoud van een mogelijk roulerende positie.

Het was de linkervleugel van het parlement die Kaczyński een reddingslijn toewierp. Czarzasty deed het uit simpel cynisme. Eerder werd hij bedreigd met persoonlijk
 politiek diskrediet. Adrian Zandberg en zijn fractie, alsmede enkele parlementsleden uit de "Lente" van Biedroń, dreigden meer en meer openlijk dat zij voor
de ratificatie van het Wederopbouwfonds zouden stemmen, ongeacht het standpunt van de linkse club autoriteiten. Dit zou betekenen dat de Tsaar de controle over
zijn eigen formatie zou verliezen. Door van front te veranderen, doet hij alsof hij nog steeds de leider van links is. Maar in feite kwispelde de staart de hond.
Zandbergs ideologische agenda werd verwezenlijkt, hij heeft slechts een paar leden in de linkse club, terwijl Czarzasty (formeel, want we weten niet hoe het echt zit)
 de rest controleert.

Voor zover Czarzasty een blanco cheque heeft getekend voor Kaczyński voor EU-miljarden voor een paar kleine (ik hoop alleen politieke) overnames.

Zandberg steunde PiS om zuiver ideologische redenen. Hij is een klassieke linkse populist,
geen sociaal-democraat.

Poolse liberalen, de Poolse bourgeoisie en het bedrijfsleven, de markteconomie in Polen, de verworvenheden van de transformatie... - dit alles is voor hem en
de leden van de door hem opgerichte Razem-partij altijd een prioritaire ideologische vijand geweest, in de strijd waartegen zelfs met de populistische rechtervleugel
kon worden samengewerkt.

Zandberg en zijn fractie stemmen al anderhalf jaar met PiS voor het verhogen van belastingen en heffingen (het begon met een stemming voor het verhogen van
de suikertaks en vervolgens van de accijnzen). Het gebeurde dat zij met PiS stemden tegen de rest van de linkse club. Zandberg wist heel goed dat het geld dat hij
op deze manier aan Kaczynski hielp, uiteindelijk zou gaan naar Ordo Iuris, naar Rydzyk, naar "LGBT-vrije zones", naar organisaties en activiteiten die de liberale
democratie in Polen vernietigen. Maar het belangrijkste voor hem was dat ze zouden worden weggehaald bij de "libs" die hij haatte en - last but not least – dat ze
zouden helpen om het Platform te vernietigen.

Het meest groteske was dat beide heren - Czarzasty en Zandberg - Robert Biedron in de arm namen
 om hun deal met Wet en Rechtvaardigheid te verdedigen, zodat hij volledig in diskrediet zou worden
 gebracht en nooit meer een probleem voor hen zou zijn.

Door een deal te sluiten met Kaczynski rekenden Czarzasty en Zandberg op de vermoeidheid van de Polen. Suggererend dat dankzij de alliantie van links en Wet
en Rechtvaardigheid er een soort "normalisatie" zal plaatsvinden. Het zal gebeuren, maar de "norm" zal zijn: Przyłębska, Czarnek, Ordo Iuris, "gezuiverde" LGBT-
zones, Polska Press gezuiverd van onafhankelijke journalisten, en de laatste onafhankelijke rechters in handboeien afgevoerd naar het bureau van de openbare
aanklager. Het is juist Biedroń die, door een dergelijke "normalisering" aan te moedigen, alle geloofwaardigheid verliest.

De waarheid "verpletteren"

Het probleem is niet alleen de politieke deal van Czarzasty en Zandberg met Jaroslaw Kaczynski, maar ook de manier waarop deze deal in de nietPiS media wordt
 behandeld (want in de televisie van Jacek Kurski is de wittebroodsweken onmiddellijk begonnen). De linkse partij heeft - naar het voorbeeld van de Partij Wet en
Rechtvaardigheid - een "boodschap van de dag" die zowel door politici als door journalisten die dit kamp verslaan, wordt herhaald. Meestal dekken ze Zandberg,
omdat Czarzusty een onverschillig of vijandig element voor hen is. Daarom kan Zandberg het hoofd van de SLD chanteren, want hij heeft zijn mensen in de
niet-schrijvende media, terwijl Czarzasty daar alleen maar vijanden heeft.

Er zijn twee basiselementen in deze boodschap van de dag. De eerste zegt dat PO geen voorwaarde had voor PiS, maar alleen het Wederopbouwfonds in het
ongewisse wilde laten, zodat "EU-geld de Poolse huizen niet zou bereiken". Het tweede element van de boodschap van de dag, die betrekking heeft op de linkse deal
 met Kaczyński, is dat "Brussel genoeg instrumenten heeft om PiS te disciplineren bij het uitgeven van EU-geld, dus de deal van Czarzuty, Zandberg en Biedron is
niet verbonden met enig risico".

Het linkse parlementslid Agnieszka Dziemianowicz-Bąk zei op woensdag: "Als PO geen voorwaarden
wil stellen en alleen maar in het duister wil tegenstemmen, dan garandeert de houding van Platform
de Polen één ding: dat ze dit geld nooit zullen zien." Door dat te zeggen, loog ze gewoon en ze wist
dat ze loog.

De meest precieze voorwaarde voor de oppositie om de ratificatie van het Wederopbouwfonds te steunen was nu juist dat de regering de wet op het Cohesie- en
Ontwikkelingsagentschap zou aanvaarden. Deze wet werd ook gesteund door de linkse senatoren, die hierover iets tegen de geachte afgevaardigde gezegd moeten
 hebben.

Donderdag werd de leugen van Agnieszka Dziemianowicz-Bąk herhaald door Grzegorz Sroczyński in TVN24, die in een gesprek met Andrzej Morozowski en
 Dominika Wielowieyska zei dat het Platform geen idee had, het had geen voorwaarden uitgewerkt, het maakte zich er alleen druk om dat de Polen geen EU-geld
zouden krijgen. Op de verbaasde vragen van Wielowieyska en Morozowski over het wetsontwerp inzake ASiR antwoordde Stroczynski dat hij "niets had gehoord".
Dat kan natuurlijk niet, maar Sroczyński compromitteerde zich liever als journalist dan als links-populist die Zandberg afschermt.

Het is ook niet helemaal juist te beweren dat de Europese Unie over voldoende instrumenten beschikt om te voorkomen dat Kaczyński zich met EU-miljarden
voor een volgende termijn de macht inkoopt.

Het Hongarije van Orbán en de Tsjechische Republiek van Babisz hebben al laten zien hoe EU-fondsen
 kunnen worden misbruikt om machtselites te bevoordelen en publieke steun te kopen.

Natuurlijk beschikt de Europese Unie over controle-instrumenten. In het geval van het Wederopbouwfonds zullen zowel de door de regeringen van de lidstaten
ingediende nationale herstelplannen als de uitvoering daarvan door het Europees Parlement en de Europese Commissie worden beoordeeld en geëvalueerd.
Het Europees Parlement is reeds bezig met de oprichting van een speciale partijoverschrijdende werkgroep om adviezen voor de Commissie voor te bereiden.
De uiteindelijke beslissing over de aanvaarding van de projecten en over de uitbetaling van de middelen wordt echter genomen door de Raad van de EU, die in
dit geval bestaat uit de ministers van Financiën of de door de regeringen van de lidstaten gedelegeerde ministers die verantwoordelijk zijn voor het gebruik van
 EU-middelen. In deze groep worden de besluiten met gekwalificeerde meerderheid genomen en kunnen zij meer politiek dan inhoudelijk van aard zijn.

Dit betekent bijvoorbeeld dat Frankrijk, Italië, Spanje en andere landen die het geld van het Wederopbouwfonds zo snel mogelijk willen gebruiken, het stilzwijgen
en de instemming van Polen of Hongarije zullen "kopen" in ruil voor het door de vingers zien van onregelmatigheden bij de besteding van EU-geld door de partijen
van Orbán en Kaczyński.

Daarom heeft de oppositie - meest recentelijk Radosław Sikorski - voorgesteld dat Polen toetreedt
tot het Europees openbaar ministerie. Maar Czarzasty, Zandberg en Biedroń hebben deze voorwaarde
ook niet aan Kaczyński gesteld.

De Europese Unie is - in tegenstelling tot wat de Eurosceptici ons doen schrikken en wat sommige Euro-enthousiastelingen soms hopen - geen "nieuw Warschaupact".
 Zij dwingt de burgers van haar lidstaten geen specifieke politieke keuzes op. Integendeel, de grootste last van de verdediging van de democratie en de rechtsstaat in
de EU-landen rust nog steeds op de schouders van de burgers en de politici van die landen. Ook wat betreft het tegengaan van de inbeslagname van EU-fondsen door
 PiS, hebben Czarzasty, Zandberg en Biedroń er alles aan gedaan om het democratische Polen volledig weerloos te maken tegen de autoritaire
 plannen van Kaczyński.

Dit is geen links-rechts argument

Het gedrag van Czarzuty, Zandberg en Biedroń bevestigt eens te meer dat het kernconflict dat Polen momenteel verdeelt niet een conflict tussen links en rechts is,
maar een conflict tussen het democratische centrum en het anti-liberale populisme.

Aan de linkerzijde sprak parlementslid Andrzej Rozenek zich openlijk uit tegen de deal met Kaczyński. In de media bekritiseren ook Sławomir Sierakowski en Jakub
Majmurek de overeenkomst of uiten zij er op zijn minst twijfels over. Maar ze wilden allemaal dat Pools links echt sociaal-democratisch zou zijn, de rechtsstaat zou
verdedigen en een voorvechter zou zijn van de Poolse modernisering.

Jacek Żakowski of Grzegorz Stroczyński stellen niet zulke overdreven eisen aan Pools links.
De linkse totem die hen "beter" maakt - vooral in hun eigen ogen - is genoeg voor hen.

Ik ben niet verontwaardigd, ik zie het alleen en praat er over. Ook raad ik u aan goed te kijken, te onthouden, op te passen voor het "lawaai" dat door de aanhangers
 van links van Zandberg in de media wordt gemaakt. Alles hangt tegenwoordig af van de vraag of de media Czarzasty en vooral Zandberg ter verantwoording kunnen
 roepen en of het electoraat hen ter verantwoording kan roepen.

Als de linkervleugel van Zandberg en Czarzusty, na hun draai naar PiS, meer dan 5 procent (of zoals het nu is, tussen 5 en 10) van de stemmen krijgt, zal Kaczyński
hier altijd regeren. Als zij echter door hun kiezers ter verantwoording worden geroepen voor wat zij hebben gedaan, ondanks de inspanningen van hun volk om
de waarheid in de media te "ruisen", dan heeft de sociaal-democratische vleugel van het liberale centrum een kans om Barbara Nowacka, Dariusz Joński of Andrzej
 Rozenek op te bouwen. En vele andere mensen - in de parlementaire linkse club en daarbuiten - die weten dat Czarzasty geen redder van links is, maar een
district Machiavelli, die uiteindelijk altijd alleen voor zichzelf speelt.

De rest is stilte, een verhaal vol geschreeuw en woede, maar zonder betekenis. De rest is Boedapest in Warschau. Waar

Kaczynski en zijn opvolgers absoluut regeren, zelfs met slechts 30-35 procent steun.

Het bouwen van Gilead, Polen wegtrekken uit het liberale Westen, het meeslepen in Poetins ruimte van "soeverein autoritair traditionalisme" (wat in feite het totale
nihilisme van de macht is zonder de beperkingen van wet en moraal).

Aan de andere kant hebben we een paar zwakke oppositiegroepen, vermorzeld door de diensten, afgesneden van de media, met een populistische linkervleugel
die niet meer gelooft in de mogelijkheid om Polen te regeren en bereid is zichzelf te verkopen aan de populistische rechtervleugel die dit land steeds dieper en
zekerder regeert.

Cezary Michalski
De auteur is columnist voor het weekblad "Newsweek".

Bron:  wiadomo.co przez Cezary Michalski     język po Polsku