Reis naar Polen – bezoek aan het Ministerie van Economie en Arbeid

Maandag 9 mei 2005

De dag begint met het sturen van een sms naar Maaike, want die moet vandaag voor de tweede keer afrijden. Doordat de dames weer vrij lang nodig hebben om al hun douchepraktijken af te handelen, zijn we te laat voor ons afspraak met de ambassade. Om half negen komt Malgorzata namelijk al het hostel binnenstormen. Ze is hoofd van de voorlichtingstak van de Poolse ambassade in Nederland en we hebben haar al een aantal keer ontmoet in Den Haag. Ze heeft, speciaal voor ons, een studiereis van drie dagen georganiseerd, inclusief privé-“limo” en privé-chauffeur!

Met onze Mercedes-limo worden we naar het gebouw van het Ministerie van Economie en Arbeid (Ministerstwo Gospodarki i Pracy} gereden. Daar hebben we een afspraak met minister Andrzej Prezewolznik. Hij is naast zijn functie als minister ook Secretary General of the Council for Preservation of Memory and Struggles and Martyrdom. Een hele mond vol, maar het is dan ook een belangrijke functie! Hij vertelt ons over de concentratiekampen in Polen, de rol van Auschwitz in de Tweede Wereldoorlog, Katyn en over het werk van zijn organisatie. Zijn boodschap is: “de herinneringen uit de Tweede Wereldoorlog mogen niet vergeten worden en daarom moeten de overblijfselen uit die tijd zoveel mogelijk blijven bestaan”. Een uur later staan we met drie schitterende boeken op zak weer buiten en worden we naar de volgende afspraak gebracht.

We hebben deze afspraak met Ewa Junczyk – Ziomecka en Agnieszka Rudzinska, respectievelijk de Director en Deputy Director for Development van het Museum of the History of Polish Jews. Wederom een flinke mond vol, maar ook deze mensen zijn met belangrijke zaken bezig. Ze zijn druk in de weer met de voorbereidingen van het Joods museum dat in Warschau gaat verrijzen. Momenteel zijn bekende architecten uit de hele wereld bezig met het bedenken van constructies voor dit museum. De winnaar van deze ‘wedstrijd’ wordt binnenkort bekend en de dames denken dat volgend jaar een begin kan worden gemaakt met de bouw van het museum. Met de belofte dat we in 2008, wanneer het museum open moet gaan, weer terug komen naar Warschau nemen we afscheid en duiken we weer de Sprinter in.

We rijden door naar het gebouw van de Gazeta Wyborcza, één van de grootste kranten in Polen. Daar mogen we even snel kijken hoe het er op een Poolse redactie aan toe gaat en praten we met een journalist bij over de deelname van president Kwasniewski aan de herdenking in Moskou. De krant heeft de mening van Poolse burgers gevraagd en het grootste gedeelte is tégen de deelname van hun president. De kranten zullen er morgen dus wel weer vol van staan… Na ons derde bezoekje van vanochtend beginnen onze magen toch wel te rommelen en dus gaan we naar restaurant Folk Gospoda. Daar krijgen we een soort lopend buffet, waarbij vooral de tomatensoep met rijst en de Poolse vis erg in de smaak valt! Over het Poolse eten hebben we sowieso weinig te klagen; aan de culinaire hoogstandjes van onze eigen moeders hebben we namelijk nog geen moment met weemoed gedacht!

Als de uitgebreide lunch weer achter de kiezen is, biedt de chauffeur aan nog even snel langs het gedenkteken voor alle omgekomen Joden in Warschau te rijden. In het park, vlakbij de plaats waar binnenkort het Joods museum verrijst, staat een schitterend gedenkteken. We houden er kort een moment van stilte en moeten dan weer snel het busje in want de reis naar Gdansk gaat beginnen!

In vijf uur tijd hobbelen we over een lange, lange, lange weg van Warschau naar Gdansk. Ik heb de complete achterbank van het busje voor mezelf en met de labtop op schoot kom ik mijn tijd dus aardig door. Het vrouwelijke deel van het busje vermaakt zichzelf voornamelijk met slapen en dat is maar goed ook, want zodra de ogen open zijn is het gegil over het ‘angstaanjagende weggedrag’ van de Poolse automobilist niet van de lucht… Nou moet ik zeggen dat het driebreed-rijden over een tweebaansweg niet geheel goed is voor je hoop op een mooie toekomst, maar toch. Waar ik me wel over verbaasde, is dat er nog geen enkele Pool is doorgebroken als Formule-1 coureur, want gas geven kunnen ze als de beste!

Rond zeven uur stoppen we bij een restaurant, wat echt in de middle of nowhere uit de grond is gestampt. Toch lijkt de bouw van dit restaurant niet geheel ontactisch te zijn, want het is het enigste restaurant dat we op de hele, hele, hele lange weg van Warschau naar Gdansk zijn tegen gekomen en het zit er dan ook aardig vol. Deb probeert op advies van Malgorzata de Poolse specialiteit Pièrogy en het scheen even lekker te zijn als dat het klonk!

Drie uur later komen we aan in Gdansk en als we het parkeerterrein van ons hotel oprijden, valt onze mond open van verbazing. Wat een pracht en praal en luxe! We worden gestald in hotel Dom Muzyka, een prachtig gebouw met tientallen kamers. Voor de afwisseling hebben we vandaag allemaal onze eigen kamer, wat we voor de afwisseling helemaal niet erg vinden! Een eigen douche, een eigen bed-met-dekbed en een eigen televisie: het lijkt zowaar wel alsof we filmsterren zijn. Nadat we onze zut en zooi op de kamers hebben gedumpt, besluiten we nog snel even de binnenstad in te gaan. Gdansk is een prachtige havenstad en we kijken dan ook onze ogen uit. We wanen ons tussen alle hoge grachtenpanden en Amsterdams aandoende geveltjes bijna in Nederland. Om de avond af te sluiten duiken we nog even café Dom Hollandeski (hoe toepasselijk!) in, zodat we een uurtje later met een warm gevoel van binnen onze heerlijke bedden inspringen!