
Aggregat A4 V2 raket op een mobiel lanceerplatform, Meillerwagen van het bedrijf Meiller, foto uit de omgeving van Cuxhaven – auteur Ian Dunster
Het was het begin van het ballistische raketten tijdperk, en met de uitvinding van de V2-raket, hadden de Duitsers een nieuwe voorsprong. Begerig om hun handen op een van deze gruwelijke nieuwe apparaten te krijgen, begonnen de bondgenoten met een vermetel plan om er een te stelen. Hier is het fascinerende verhaal van hoe ze het deden.
Inderdaad, het potentieel voor de Peenemünde Aggregat A4 V2 raket om een spelwisselaar te zijn in de oorlog, was niet verloren op de geallieerden. Het was een wapen van de toekomst -een geavanceerde stukje technologie dat Hitler zag als de duivel uit een doosje waar hij naar op zoek was.

Walter Dornberger, Friedrich Olbricht, Wilhelm von Leeb, en von Braun in Peenemünde, 1941 – auteur Das Bundesarchiv
De productie en het testen van het wapen begon in oktober 1943. Om het tunnelsysteem te maken voor de productiefabriek en de V2’s en masse te bouwen, vertrouwde de Duitsers zwaar op dwangarbeiders van concentratiekampen. Zo’n 60.000 gevangenen werden gebruikt, van wie velen van de honger, de koude en door ziekte stierven. Eerst, produceerden de Duitsers ongeveer 500 V2-raketten per maand; hun plan was om dat cijfer tot 900 te verhogen. Gezien het feit dat de raket een bereik van 236 mijl had, een snelheid van Mach 5 en een lading van 2.148 pond, hoopten de nazi’s hun weg naar de overwinning te bombarderen.
Maar de geallieerden waren goed op de hoogte dat de nazi’s iets van plan waren. Rapporten van de Poolse inlichtingendienst gaven aan dat de Duitsers, in Peenemünde een soort geheim wapen aan het ontwerpen waren, de exacte details van welk wapen waren niet volledig bekend. Niet bereid om het risico’s te nemen, lanceerde in eind 1943 de geallieerden een bombardement om de productie te verstoren.
Niet van plan daar te stoppen, en omdat de locatie van de onderzoeksfaciliteit bekend was, vroegen de geallieerden het Poolse binnenlandse leger om een van de V2s te stelen en naar Groot-Brittannië te vervoeren – een taak die zeer zeker gemakkelijker zou hebben geklonken dan gedaan.
Maar geduld en geluk was aan de Poolse kant. In het begin van 1944 stortte een V2-raket neer in een modderige bank van de Bug rivier in de buurt van het proefterrein bij Sarnacki, niet ver van het dorp Mężenin in de buurt van Klimczyce. Opmerkelijk was dat de V2 niet explodeerde. De Poolse ondergrondse, die op een dergelijke situatie had gewacht, snelde naar de raket en camoufleerde het met lisdodde en rijshout. De Duitsers, wanhopig om het terug te halen, organiseerde snel een grond zoeken missie, maar konden de nu gecamoufleerde raket niet vinden.
Nadat de week lange zoektocht tot een einde kwam, keerde de Polen terug naar de plaats. Deze keer brachten ze vier Poolse wetenschappers mee die de raket zorgvuldig demonteerde en de stukken in lege vaten verpakte. De onderdelen werden vervolgens naar een schuur in Hołowczyce, een paar kilometer verderop, verscheept.
Het Poolse binnenlandse leger nam vervolgens contact op met Londen om te laten weten dat ze een vrijwel volledige V2-raket hadden gedemonteerd en hem verstopt hadden. Popelend om hun handen op de stukken te leggen, organiseerde de geallieerden operatie Most III (Brug III), een missie om de gedemonteerde raket met een vliegtuig op te halen en het naar Groot-Brittannië te brengen. Terwijl zij zich gereed maakte voor de missie, waren sommige onderdelen (namelijk het geleidingssysteem) naar Warschau gesmokkeld waar Poolse wetenschappers het onderzochten, en brandstof monsters werden naar Londen verscheept.

Dakota C47 behorend tot het 267e Squadron RAF – auteur Flt.Lt. L.H. Abbott, Royal Air Force official photographer
De vliegtuig bemanning bestond uit: F/Lt S.C. Culliford (gezagvoerder), F/O K. Szrajer (co-piloot en translator)(Polish), F/O J.P. Williams (Navigator), F/Sgt J. Appleby (Radio-operator).[1]
Maar zodra beladen, kon de overbelaste C47 zich niet bewegen op het natte, modderige veld; het neuswiel zat vast in de modder. Alles moest worden gelost. De Poolse partizanen probeerde wanhopig om het vliegtuig vlot te krijgen. Ze probeerden het wielspoor op te vullen met stro, en vervolgens door houten planken in de sleuf te leggen — maar niets werkte.
Co-piloot Kazimierz “Paddy” Szrajer besloot toen dat de parkeerrem vast moest zitten, dus werden de hydraulische leidingen van de parkeerrem doorgesneden. Maar dat werkte ook niet; het vliegtuig kon zich nog steeds niet verplaatsen. Omdat de dageraad naderde, groeven de partizanen verwoedt gleuven onder het hoofdlandingsgestel van het vliegtuig.
Na twee mislukte pogingen om op te stijgen, en met nazi-auto lichten in de verte, besloot Culliford het vliegtuig op te blazen en al de bewijzen te verbranden.
Ze besloten een laatste poging te wagen.
Met de gleuven volledig uitgediept, en met de motor ingesteld op volle kracht, steeg de C47 tenslotte op in de lucht. De resterende Polen verspreidde zich in de nacht om elke ontmoeting met nazi-patrouilles te voorkomen.
De vlucht over Hongarije en Joegoslavië duurde vijf uur. Tijdens de landing op Brindisi — en zonder het gebruik van remmen — moesten de piloten landen op een start- en landingsbaan voor noodsituaties. Het squadron werd geprezen voor de “moed, vastberadenheid en kalmte waarmee ze uitvoerde, wat een van de uitstekende en epische vluchten van de oorlog moet zijn geweest door een ongewapend transportvliegtuig.”
De raket componenten werden later naar Engeland gevlogen, waar de bemanning door de Poolse regering in ballingschap gedecoreerd werd met dapperheid medailles, en Szrajer ontving het Kruis voor betoonde Moed.
Bronnen: Bletchly Park, War History Online, The Summit Times. io9.com
Extra informatie: Operation Most III
Wernher’s creatie; De V2 succes en mislukkingen
http://www.youtube.com/watch?v=VfYlWU-sF9w